“Wanneer ik mij verdrietig voel isoleer ik mij want daar heeft niemand toch een boodschap aan?”
“Mijn problemen hou ik voor mezelf, niemand wil toch naar problemen luisteren?”
“Ik heb geleerd een masker op te zetten en de flauwe plezante te zijn. Dat is toch wat mensen willen?”
Het lijkt alsof we leerden dat we onze emoties in ons eentje moeten verteren. Dat emoties al snel te veel of ongewenst zijn. We hoorden van kleins af aan dat we onze tranen moeten verbijten want "daar moet je toch niet voor wenen?!" Of "daar moet je toch niet bang/boos/verdrietig om zijn?!".
We leerden onze emoties opkroppen, ze te verstoppen, ze te negeren of te verdoven.
We hebben ze liever niet en willen ze zeker niet te veel laten zien.
Of toch wel?
Binnen de veilige muren van de therapieruimte merk ik iets anders. Daar merk ik de nood om wel over emoties te kunnen spreken met anderen. Dat het deugd zou doen om een luisterend oor te hebben, om aan te vertellen hoe beangstigend, verdrietig of frustrerend iets is. Je niet alleen te voelen in dit alles.
Maar bij wie kan je daarmee terecht? Wie zou daar voor open staan? Jammer genoeg blijft het dan vaak stil...
Daar wil ik graag iets aan veranderen!
Vanaf 2024 zal ik ook verbindende groepssessies organiseren, waar emoties een centraal thema zullen zijn.
We creëren telkens een kleine, veilige groep waar je jezelf mag zijn. Waar we elkaar leren kennen op een diepere laag en we ervaringen zullen uitwisselen m.b.t. emoties.
De eerstvolgende groepssessie gaat door op donderdag 18 april van 19u tot 21u in Thuis van de Zorg te Wijnegem. Kostprijs: €50.
Lijkt dit wel iets voor jou?
Stuur een mail via deze link met je vragen of voor je inschrijving.
